Στη νέα σειρά έργων που δημιούργησε η Χριστίνα Ζυγούρη επέλεξε να αποτυπώσει τις συμπεριφορές και τα συναισθήματα που διακρίνει σε ανθρώπους γύρω της – Σε συνέντευξη της στο metafox.gr δηλώνει πως “η καθημερινότητα είναι αστείρευτη πηγή έμπνευσης”.
Η Χριστίνα Ζυγούρη είναι ζωγράφος. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου και ζει και εργάζεται μόνιμα. Σπούδασε γραφιστική στο ΙΙΕΚ Πυθαγόρας και αποφοίτησε το 2011 από την Σχολή Καλών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας με έδρα την Φλώρινα. Από τότε συμμετείχε σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα αλλά και σε ομαδικές διαδικτυακές εκθέσεις που οργάνωσαν γκαλερί της Βενετίας. Παράλληλα, εργάζεται ως καθηγήτρια εικαστικών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και προσφέρει εθελοντική εργασία σε γηροκομείο της πόλης. Η Χριστίνα Ζυγούρη συμπράττει με την συλλογικότητα εικαστικών καλλιτεχνών ARC – Art Revisited Collective από τον Μάιο του 2018.
Πότε και με ποια αφορμή συνειδητοποιήσατε ότι θέλετε να γίνετε καλλιτέχνης;
Υποθέτω πως πάντα γνώριζα ότι θα ακολουθούσα αυτόν τον δρόμο. Πριν κάποια λίγα χρόνια, βρήκα ένα παλιό τετράδιο. Επειδή ο καθηγητής στο Γυμνάσιο δεν μας άφηνε να μιλάμε με την φίλη μου στο μάθημα, γράφαμε η μια στην άλλη κάτω από το θρανίο. Σε μια σελίδα με είχε ρωτήσει τι θέλω να σπουδάσω όταν μεγαλώσω. Είχα απαντήσει ότι με φαντάζομαι με μια τεράστια τσάντα γεμάτη σχέδια και ζωγραφιές…
Πώς και από πού εμπνέεστε;
Η ίδια η καθημερινότητα είναι αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Το μόνο που χρειάζεται είναι να προσέξει κανείς λίγο πιο προσεκτικά τους ανθρώπους γύρω του και ίσως αναγνωρίσει κάποιους από αυτούς στα έργα μου. Βέβαια κάθε ομοιότητα είναι καθαρά συμπτωματική, αλλά και πάλι…
Μιλήστε μας για τη νέα σειρά έργων που αναπτύσσετε, ποια είναι η θεματολογική της γραμμή και τι την κάνει ξεχωριστή τεχνοτροπικά από τις προηγούμενες σειρές σας;
Το θέμα στη νέα μου σειρά είναι ο ίδιος ο άνθρωπος και ο τρόπος που επιλέγει να αντιμετωπίσει τη ζωή, η οποία είναι γεμάτη από περιστατικά. Άλλες φορές ευχάριστα, άλλες δυσάρεστα, άλλες πάλι από εκείνα που δημιουργούν τραύματα που μας καθορίζουν, μικρά ή μεγαλύτερα. Κάποιοι αντιλαμβανόμαστε την πληγή που δημιουργήθηκε, άλλοι πάλι όχι. Κάποιοι καταφέρνουν να τα ξεπεράσουν μόνοι τους και να συνεχίσουν τη ζωή τους, αντλώντας δύναμη από ό,τι τους συνέβη, άλλοι ζητούν βοήθεια για να προχωρήσουν. Υπάρχει όμως και μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, που είτε δεν έχει κατανοήσει τι επίδραση έχουν επάνω τους τα γεγονότα ή δεν έχουν τη δύναμη να παλέψουν, είτε δεν έχουν τη δυνατότητα να ζητήσουν την απαραίτητη βοήθεια. Όσο περνάει ο καιρός, το όποιο πρόβλημα γίνεται θηλιά και η πληγή δεν κλείνει ποτέ, εμποδίζοντας την εξέλιξή τους… Το φόντο στα έργα μου, φθαρμένοι τοίχοι, υποδηλώνουν τον χρόνο που πέρασε και οι ασπρόμαυρες φιγούρες τη μνήμη του ατόμου που βίωσε το τραυματικό γεγονός στο παρελθόν. Για κάποιον λόγο, για μένα η μνήμη είναι ασπρόμαυρη… Ξεκίνησα να πειραματίζομαι με διάφορα υλικά και κατέληξα ότι αυτό που με ικανοποιεί και εξυπηρετεί αυτό που θέλω να επικοινωνήσω, είναι η ενσωμάτωση του ζωγραφικού κολάζ στις εικόνες μου. Τεχνοτροπικά αυτό είναι μια διαφορά συγκριτικά με τις προηγούμενες σειρές μου.
Από ποιους ζωγράφους και κινήματα έχετε δεχτεί επιρροές;
Συχνά γοητεύομαι από το έργο των άλλων καλλιτεχνών που υπηρετούν με διαφορετικά μέσα την τέχνη, αλλά και δημιουργών που το έργο τους δεν ανήκει αμιγώς στις καλές τέχνες. Δεν θα αναφερθώ σε συγκεκριμένα ονόματα, γιατί θα είναι πολύ μεγάλη η λίστα. Θα πω μόνο, ότι κάθε ένας από αυτούς, αφήνει ένα μικρό ή μεγαλύτερο σημάδι μέσα μου, το οποίο ζυμώνεται με τα δικά μου προσωπικά χαρακτηριστικά και είτε δημιουργεί ένα νέο αποτέλεσμα, είτε απορρίπτεται.
Το ελληνικό κοινό, πιστεύετε ότι είναι εκπαιδευμένο απέναντι στην σύγχρονη τέχνη; Ανταποκρίνεται σε εικαστικά δρώμενα που μπορεί να περιλαμβάνουν νεωτερικές προτάσεις;
Μέχρι πρόσφατα, στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων, ήταν εδραιωμένη η άποψη, ότι ο καλλιτέχνης είναι απομονωμένος από την κοινωνία και υποφέρει σιωπηλά κλεισμένος στο εργαστήριό του ένα ατελείωτο μαρτύριο. Αυτή είναι μια εικόνα που σε παλαιότερες εποχές, άθελά τους ίσως, οι ίδιοι οι καλλιτέχνες δημιούργησαν και συντήρησαν, γεγονός που δεν βοήθησε ιδιαίτερα το ελληνικό κοινό να έρθει σε επαφή και να γνωρίσει το εικαστικό έργο της εποχής του. Ευτυχώς πλέον αυτό δείχνει να αλλάζει από την νέα γενιά καλλιτεχνών κυρίως, που λειτουργούν με τρόπο εξωστρεφή. Σημαντικά βήματα γίνονται, ας μην περιμένουμε όμως θαύματα «μέσα σε μία νύχτα».. Παραμένω αισιόδοξη…
Πιστεύετε ότι τεχνοτροπίες σαν την δική σας είναι πιο αποδεκτές στο εξωτερικό;
Η μοίρα ενός οποιουδήποτε έργου τέχνης, είναι είτε να αγαπηθεί είτε να μισηθεί. Πιστεύω λοιπόν, πως είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, κάποιοι θα αγαπήσουν τα έργα μου και κάποιοι άλλοι όχι.
Τι είναι στις προτεραιότητές σας να πραγματοποιήσετε;
Είμαι της φιλοσοφίας ένα βήμα τη φορά. Έτσι, προτεραιότητά μου είναι η ατομική μου έκθεση τον Οκτώβριο, που θα πραγματοποιηθεί στην γκαλερί Chalkos στην Θεσσαλονίκη.
Διαβάστε περισσότερα: Λία Κοντεκά στο metafox.gr: “Η σημερινή κοινωνία έχει ανάγκη την τέχνη σε όλες τις εκφάνσεις της”
