Η Χριστίνα Φλαμπούρη είναι η πρώτη γυναίκα στην Ελλάδα που έχει ανέβει τις 7 ψηλότερες κορυφές του πλανήτη. Η αγάπη της για το βουνό της δίνει έμπνευση και δύναμη για την ζωή αφού όπως χαρακτηριστικά λέει «Υπάρχουν απάτητες κορυφές μόνο μέχρι να βρεθεί κάποιος να τις πατήσει και δεν υπάρχει κάτι ακατόρθωτο στην ζωή μας». Πρόσφατα δημιούργησε τις Outdoor Moms, μια ομάδα που σκοπό έχει, μέσα από διάφορες δράσεις, να ενθαρρύνει νέες μαμάδες να κοινωνικοποιηθούν και να φέρουν τα παιδιά τους σε επαφή με την φύση.
●Πώς ξεκίνησε η αγάπη σου για το βουνό; Ποιο ήταν το πρώτο σου ερέθισμα;
Μέχρι σχεδόν τα 24 δήλωνα παιδί της θάλασσας. Έκανα ιστιοπλοΐα τα Σ/Κ μαζί με τον πατέρα μου και τον αδερφό μου. Όταν συμμετείχα σε μια εκδρομή αναρρίχησης μαζί με τον ξάδερφο μου δεν τα πήγα καθόλου καλά. Από τα 30 άτομα ήμουν η μόνη που δεν κατάφερε να ολοκληρώσει καμία διαδρομή. Τις επόμενες μέρες όλο αυτό γύρναγε στο μυαλό μου και έτσι από πείσμα, σαν μια πρόκληση ξεκίνησε το βουνό για εμένα. Στην πορεία όμως το αγάπησα. Τελικά η μεγαλύτερη μου αποτυχία φάνηκε να είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί για να αγαπήσω το βουνό.
● Είσαι η πρώτη γυναίκα στην Ελλάδα που έχει ανέβει στις 7 ψηλότερες κορυφές του κόσμου. Πώς πήρες την απόφαση για ένα τόσο μεγάλο project;
Είχα ξεκινήσει αρχικά την ορειβασία στην Ελλάδα και τυχαία αργότερα είχα ανέβει τη μια απ τις 7 κορυφές, το Elbrus στην Ρωσία. Το 7 Summits Project το έβαλα στόχο λίγο αργότερα, μετά την 2η προς 3η κορυφή, όταν έψαχνα να βρω τρόπο να δυναμώσω, να πατήσω στα πόδια μου και κάποια στιγμή να πατήσω στην κορυφή του κόσμου. Σκέφτηκα ότι ενα τέτοιο project, που περιλαμβάνει την ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή κάθε ηπείρου σίγουρα θα με δυναμώσει σαν ορειβάτη αλλά και σαν άνθρωπο. Η κάθε κορυφή με βοηθούσε, γινόμουν πιο δυνατή, μάθαινα το σώμα μου, τα όρια μου. Επομένως κατάφερα μετά απο σχεδόν 2,5-3 χρόνια αφού είχα ξεκινήσει το project, να ανέβω το Everest και μετά από λίγους μήνες να ανέβω και την τελευταία μου κορυφή, την Aνταρκτική, και να ολοκληρώσω το 7/7.
● Τι προετοιμασία απαιτεί τόσο σωματικά και ψυχολογικά όσο και οικονομικά; Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετώπισες;
Σωματικά η κάθε κορυφή έχει διαφορετικές ανάγκες. Για παράδειγμα όταν ετοιμαζόμουν να πάω στην Αλάσκα για να ανέβω την ψηλότερη κορυφή εκεί, στο Denali, χρειαζόμουν πάρα πολλή δύναμη στον κορμό, γιατί εκτός από τον σάκο μου, κουβαλούσα και ένα έλκηθρο με όλο μου τον εξοπλισμό, με τα μαγειρικά σκεύη, με την σκηνή, με το φαγητό μου, με ό, τι μπορεί να χρειαζόμουν όση ώρα ήμουν εκεί. Επομένως έπρεπε να δουλέψω πάρα πολύ με τον κορμό μου και να βεβαιωθώ ότι θα μπορέσω να ανταπεξέλθω στο πολύ βάρος.
Όταν ετοιμαζόμουν για το Everest τα πνευμόνια και η καρδιά είχαν προτεραιότητα, άρα έπρεπε να κάνω εκτος από την ενδυνάμωση και πάρα πολύ αερόβιο. Παρ’ ολα αυτά ποτέ δεν είσαι σίγουρος, ποτέ δεν ξέρεις ότι θα τα καταφέρεις. Κάνεις το καλύτερο δυνατό που μπορείς και εύχεσαι όταν το σώμα σου σε εγκαταλείψει -γιατί ξέρεις ότι θα υπάρξει αυτή η στιγμή- να είναι το μυαλό τόσο δυνατό ώστε να σε σπρώξει και να τα καταφέρεις.
Εγώ δεν είχα το οικονομικό background για να τα καταφέρω, επομένως όλη μου η προετοιμασία αλλά και οι αποστολές είναι με το μικρότερο δυνατό μπάτζετ. Βρήκα χορηγίες για όλα αυτά και αν δεν είχα μεγάλες εταιρείες να σταθούν δίπλα μου δεν θα τα είχα καταφέρει. Παρ όλα αυτά δεν είχα την δυνατότητα να έχω κάποιον personal trainer ο οποίος θα είναι εκεί για μένα. Άρα αυτό που έκανα είναι να διαβάζω πολύ, να συμβουλεύομαι ανθρώπους στον πλανήτη που μπορεί να έχουν κάνει το ίδιο με μένα και κατά περιόδους είχα κάποιους προπονητές οι οποίοι με βοήθησαν να φτάσω στο μέγιστο των δυνατοτήτων μου.
Στις πρώτες κορυφές δεν ήξερα καλά το σώμα μου και είχα πάρα πολλούς τραυματισμούς από τη γυμναστική και την υπερβολική προσπάθεια. Αυτό με πήγε πίσω. Επίσης εργάζομαι σε μια μεγάλη πολυεθνική, στο μάρκετινγκ και στις πωλήσεις. Επομένως αυτό δεν με άφηνε να φύγω για μεγάλο χρονικό διάστημα από την Ελλάδα. Έκανα μια κορυφή περίπου ανα 10 μήνες, παίρνοντας όλη μου την άδεια ώστε να μπορώ να φύγω για την αποστολή. Γι’ αυτό μου πήρε από την πρώτη μέχρι την τελευταία κορυφή περίπου 3,5 χρόνια.
Η επιτυχία στα παρα πολύ υψηλά υψόμετρα επηρεάζεται πολύ απ τον εγκλιματισμό. Εγκλιματισμός σημαίνει πότε συνηθίζει το σώμα μας να ζει με συνθήκες λιγότερου οξυγόνου, πολύ κρύου κλπ. Όταν έχεις κάνει μια κορυφή είσαι εγκλιματισμένος. Αν η άλλη κορυφή δεν αργήσει πολύ ο εγκλιματισμός είναι πιο εύκολη υπόθεση. Aν είχα την οικονομική δυνατότητα και τον χρόνο θα πήγαινα να κάνω όλες τις κορυφές μέσα σε 1,5 χρόνο. Επίσης κάποια από τα βουνά χρειάζονται ειδική άδεια. Ας πούμε για το Έβερεστ υπάρχουν συγκεκριμένες άδειες που βγαίνουν τον χρόνο και είναι και πολύ ακριβές, περίπου 12 χιλιάδες δολάρια.
Η αποστολή στο Έβερεστ κράτησε 1,5-2 μήνες. Ανεβαίνεις ψηλά να εγκλιματιστείς, ξανακατεβαίνεις να ξεκουραστείς, άρα υπάρχει αυτό το πάνω κάτω μέχρι να εγκλιματιστείς και να δυναμώσεις και μετά περιμένεις το παράθυρο καιρού. Παράθυρο καιρού λέμε όταν ο καιρός ανοίξει και σου επιτρέπει να ανέβεις προς τα πάνω.
● Τι συναισθήματα σου δημιουργήθηκαν όταν πάτησες και την τελευταία κορφή;
Προσπαθούσα να περιγράψω τα συναισθήματα μου στα αδέλφια μου όταν είχα γυρίσει. Ήταν πολύ πιο ρομαντικό απ’ όσο πίστευα. Όταν πάτησα στην τελευταία κορυφή ένιωθα πραγματικά να εκρήγνυται το βουνό και να πετάγονται πολυχρωμα πυροτεχνήματα. Η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη που για μένα ήταν η επιβεβαίωση ότι τελικά μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Υπάρχουν απάτητες κορφές μόνο μέχρι να βρεθεί κάποιος να τις πατήσει και δεν υπάρχει κάτι ακατόρθωτο στην ζωή μας. Αυτή την στιγμή την έχω στο μυαλό μου σαν μια υπέρτατη στιγμή χαράς αλλά και μια στιγμή που μου δίνει δύναμη για την ζωή.
● Υπάρχουν γυναίκες ορειβάτισσες, τόσο σε υψηλό υψόμετρο όσο και γενικότερα;
Οι γυναίκες που ανεβαίνουν βουνά είναι πολύ λιγότερες. Στο υψηλό υψόμετρο περίπου το 1/10 είναι γυναίκες σε σχέση με τους άντρες. Στην Ελλάδα νομίζω είμαστε ακόμα λιγότερες. Σίγουρα το γυναικείο σώμα έχει κάποιες έξτρα ανάγκες όταν είναι σε πολύ ακραίες συνθήκες για πολύ καιρό,επομένως παιδευόμαστε λίγο παραπάνω. Υπάρχει όμως λίγο και το στερεότυπο στο μυαλό μας ότι μια γυναίκα στα 30 πρέπει να παντρευτεί ή να κάνει παιδιά και πολλές φορές οι ίδιες οι γυναίκες έχουμε αυτά τα στερεότυπα να μας κρατάνε μακριά από τα μεγάλα όνειρα.
● Πρόσφατα έγινες μητέρα και έχεις δημιουργήσει την ομάδα Outdoor Moms. Πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα και τι δράσεις πραγματοποιείτε;
Ξεκίνησαν όλα όταν ολοκληρώθηκε το 7 summits. Γυρνάω πίσω στην Ελλάδα και μετά από 20 μέρες ξεκινά η καραντίνα. Έχω γυρίσει από ένα project που ήταν όνειρο ζωής, με τόση ενέργεια και κλείνομαι στο σπίτι. Είχα πάρα πολλή ενέργεια να δώσω και λέω όλη αυτή την ενέργεια μου θα την βγάλω έξω γράφοντας ένα παραμύθι, βασισμένο στην ιστορία μου για την ανάβαση στις 7 κορφές, με σκοπό να ενδυναμώσω παιδιά να κυνηγήσουν το όνειρο τους. Μαζί με την φίλη μου την Μαρία Ρουσάκη γράψαμε ένα παραμύθι που εκδόθηκε απ τις εκδόσεις Πατάκη. Λέγεται “Στις 7 κορυφές”. Κάπως έτσι ξεκίνησε το κεφάλαιο παιδί για εμένα.
Ξεκίνησα να κάνω παρουσιάσεις σε σχολεία και να διαβάζω το παραμύθι σε παιδιά. Συνειδητοποίησα πόσο μαγικό είναι να είσαι με παιδιά και πόσο καλή ενέργεια σου δίνουν. Παράλληλα ξεκίνησα να προσπαθώ να κάνω και παιδάκι. Τους πρώτους μήνες της ζωής μου με τον μικρό μου έλειπαν οι βόλτες στα βουνά, μου έλειπαν οι φίλες μου στα βουνά. Εκείνες δεν ήταν μητέρες και συνέχιζαν να σκαρφαλώνουν. Εγώ δεν μπορούσα να κάνω τόσο εξτρίμ πράγματα. Έτσι, αποφάσισα να φτιάξω μια ομάδα, μαζί με την φίλη μου την Βιργινία Αθηνοπούλου, ώστε να μπορούμε να έχουμε ως νέες μαμάδες ό,τι μας είχε λείψει. Σκεφτήκαμε ότι θα υπάρχουν κι άλλες μητέρες στις οποίες θα λείπει η επαφή με την φύση αλλά και η κοινωνικοποίηση. Και όλα αυτά για έναν καλό σκοπό. Πρώτα για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας, γιατί η φύση ξέρει πως να εκπαιδεύει τα παιδιά και τους κάνει πάρα πολύ καλό αλλά και για να μαζέψουμε χρήματα και αγαθά για οργανισμούς που φροντίζουν παιδάκια και βρέφη. Και έτσι γεννήθηκαν οι Οutdoor Μoms.
Υπήρχε πάρα πολύ ενδιαφέρον απ την αρχή. Στις εκδρομές που οργανώνουμε αναγκαζόμαστε να λέμε όχι και να μην μπορούμε να δεχτούμε άλλες μητέρες γιατί είναι και θέμα ασφάλειας να μην είναι πολύ μεγάλα τα γκρουπ. Σε μια πεζοπορία αν μία μαμά θέλει να ταΐσει το παιδάκι της, θα πρέπει να σταματήσει οπουδήποτε και να είναι. Υπάρχουν εθελοντές στην ομάδα που θα σταματήσουν μαζί με την μαμά για να το ταΐσει ή για να το αλλάξει. Επομένως σε μια πορεία 1 ώρας μπορεί να χρειαστεί να σταματήσουν 7 κοπέλες. Γι αυτό πρέπει να υπάρχει μεγάλη ομάδα υποστήριξης και να είναι όσο γίνεται μικρές οι ομάδες για να μπορούμε να το διαχειριστούμε. Όλο αυτό μου έδωσε πολλλή ενέργεια και χαρά. Συνειδητοποίησα ότι τελικά αυτό που λείπει σε μένα μπορεί να λείπει και σε άλλες.
Οργανώνουμε ανά δύο βδομάδες μία δράση στην φύση. Μπορεί να είναι πεζοπορία την μια φορά, την άλλη χορό με μάρσιπο με τα παιδάκια μας στο δάσος, μπορεί να είναι πικνικ ή καροτσάδα. Εμείς αυτό που θέλουμε να δείξουμε στις άλλες μητέρες είναι πόσο εύκολο είναι να βγεις έξω στην φύση με το παιδί σου, ότι δεν θα κρυώσει, δεν θα πάθει τίποτα και ίσα ίσα θα ηρεμήσει, θα κοιμηθεί, θα χαλαρώσει και ότι είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στο μικρό σου ακόμα και αν είναι ημερών. Μας ακολουθούν παιδάκια από 20 ημερών μέχρι 3,5 χρονών.
● Τι συμβουλές θα έδινες σε νέες μητέρες που θέλουν να βγουν στην φύση με το παιδί τους αλλά διστάζουν;
Η επαφή με την φύση βοηθάει στην μείωση του στρες. Έχουν βρεθεί έρευνες που λένε ότι τα παιδιά που αλληλεπιδρούν με την φύση έχουν μειωμένες πιθανότητες για παιδική κατάθλιψη. Επομένως θα τις έλεγα πάρτε ένα χοντρό μπουφάν, ένα κουβερτάκι παραπάνω και καλή διάθεση. Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο να σκεφτεί ή να φοβηθεί μια νέα μαμά.
● Τι σχόλια έχετε δεχτεί ως τώρα;
Έχουμε δεχτεί πάρα πολύ ωραία σχόλια. Μια μαμά στην πρώτη εκδρομή μου λέει “Χριστίνα χαίρομαι τόσο πολύ που κάνατε μαζί με την Βιργινία αυτή την ομάδα. Επιτέλους βγήκα έξω βόλτα χωρίς την μαμά μου”. Σίγουρα οι μαμάδες των νέων μαμάδων είναι οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι τους πρώτους μήνες αφού γεννήσουμε. Παρ’όλα αυτα νομίζω πως έχουμε ανάγκη να δούμε κοπέλες στην ηλικία μας που μόλις έχουν γεννήσει, να συζητήσουμε τα μαμαδίστικα μας, τις ανησυχίες μας, με το μυαλό του τώρα και όχι με το μυαλό μιας μαμάς 30 ή 40 χρόνια πριν. Επομένως ήταν νομίζω από τα πιο ωραία σχόλια αυτό που μας είπε.
● Ποιοι είναι οι μελλοντικοί σου στόχοι;
Έχω στόχο να μεγαλώσουν οι Οutdoor Μoms όσο γίνεται, ώστε να μεγαλώσει το θετικό αποτύπωμα που δίνουν στην κοινωνία. Να βοηθήσουμε ακόμα περισσότερες μαμάδες να νιώσουν όμορφα μετά την γέννα τους, ακόμα περισσότερα παιδάκια να βγουν έξω στην φύση και ακόμα περισσότερα παιδάκια που έχουν ανάγκη σε οργανισμούς, ώστε να γίνει λίγο καλύτερη η ζωή τους. Να συναντήσω όσο περισσότερα παιδάκια μπορώ στα σχολεία, στις ομιλίες που κάνω σε αθλητικούς συλλόγους για να μιλήσουμε για τα όνειρα τους, και τους φόβους τους και αύριο μεθαύριο να δω δυνατούς ενήλικες που κυνηγάνε στόχους και να ξέρω ότι έχω βάλει κι εγώ ένα μικρό λιθαράκι είτε με το παραμύθι μου είτε με τις ομιλίες μου.
Ανακαλύψτε τις δράσεις των Outdoor Moms στο Facebook και το Instagram
