Άρθρο του Γιώργου Αρβανιτίδη στην εφημερίδα ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Βρισκόμαστε στη σκιά μιας εθνικής τραγωδίας της οποίας τα αίτια συμπυκνώνουν τις παθογένειες τόσο του δημοσίου όσο και του ιδιωτικού τομέα αλλά και εν γένει του πολιτικού μας συστήματος. Τα τελευταία χρόνια δεν έγινε ούτε μισό βήμα προς την κατεύθυνση της περιλάλητης ‘’επιτελικότητας’’ αλλά αντίθετα τα προβλήματα γιγαντώνονται και το ενδιαφέρον της Κυβέρνησης εστιάζονταν μόνο στη διαφήμιση των αυτονοήτων και στην μονοδιάστατη επιδοματική πολιτική – την οποία κάποτε η ΝΔ κατήγγειλε ως ‘’ομηρία της κοινωνίας’’.
Βρισκόμαστε επίσης, εδώ και μία δεκαπενταετία στον αστερισμό της κρίσης. Από την δημοσιονομική – της οποίας την ευθύνη φέρει και πάλι μια Κυβέρνηση της Δεξιάς- περάσαμε στην υγειονομική και τώρα βιώνουμε την ενεργειακή κρίση.
Οι απαντήσεις των κομμάτων (και η συνέπεια τους στις θέσεις που διατυπώνουν διαχρονικά) πρέπει να είναι βασικό κριτήριο των πολιτών για την επιλογή τους στις επερχόμενες εθνικές εκλογές .
Αναμετρούνται : Από τη μία η μη- πολιτική (δηλαδή η αδυναμία και απροθυμία να παρθούν σοβαρές και μακροπρόθεσμες αποφάσεις) και από την άλλη η Πολιτική του Εθνικού Σχεδίου για την Ελλάδα του 21ου αιώνα , με υπευθυνότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και εργασιακή και κοινωνική ασφάλεια.
Η μη- πολιτική ήταν το μοτίβο λειτουργίας των κυβερνήσεων και της ΝΔ και των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Κι αυτό , το πληρώνουν ακριβά οι συμπολίτες μας .
Η χώρα μετρά, αθροιστικά από τις διαδοχικές κρίσεις, μοναδικές στα παγκόσμια χρονικά απώλειες. Ανεργία σε υψηλά επίπεδα ακόμη, πολλοί άνθρωποι σε διαρκή αβεβαιότητα και περιουσίες σε διαρκή πορεία υποβάθμισης, η πολιτική απαξίωσης των δημοσίων αγαθών Παιδείας και Υγείας ακάθεκτη, το κράτος ανοργάνωτο και η κοινωνία σε συμπίεση.
Η μεσαία τάξη παραμένει θρυμματισμένη και χωρίς προοπτική. Μαζί της συμπιέζονται και οι ευκαιρίες κινητικότητας μεταξύ των εισοδηματικών και κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων. Αυτό σημαίνει ένταση της ταξικότητας της κοινωνίας. Δηλαδή, διαρκείς κοινωνικές εντάσεις με ιστορικό βάθος.
Η χώρα πρέπει να ξεφύγει από αυτή τη μέγγενη των δύο πολωμένων αλλά αλληλοσυμπληρούμενων «λύσεων» , της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, και να οδεύσει προς ένα νέο δρόμο, χάρτη του οποίου έχει προτείνει το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ για όλα τα θέματα που απασχολούν τον Έλληνα πολίτη.
Η οικοδόμηση ενός εναλλακτικού Σχεδίου Εθνικής Ανασυγκρότησης αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα για την επίτευξη της οικονομικής ανάκαμψης και ανάπτυξης, την αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής και τη διεύρυνση της δημοκρατίας.
Στη βάση αυτού του σχεδιασμού, που αποτελεί τη στρατηγική επιλογή του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής, βρίσκεται η ανάγκη της πολλαπλής αναδιάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας.
Η αναδιάρθρωση οφείλει να απαντήσει στα πολλά και επείγοντα ζητήματα της αναβάθμισης της Δημόσιας Διοίκησης ώστε να ενδυναμωθεί η συνολική φέρουσα ικανότητα του ελληνικού Κράτους.
Αναδεικνύει επίσης, την υγιή επιχειρηματικότητα και τις επιχειρήσεις σε κεντρικό μοχλό λειτουργίας και ανάπτυξης της οικονομίας με το κράτος σε επιτελικό ρόλο και τις τράπεζες δίαυλο χρηματοδότησης της πραγματικής οικονομίας. Η προτεινόμενη αναδιάρθρωση πρέπει ταχύτατα να αντικαταστήσει το σημερινό μοντέλο της κρίσης με το οποίο κράτος και τράπεζες αποτελούν το λειτουργικό κέντρο της οικονομίας.
Ωστόσο, η πραγματική κατεύθυνση της οικονομικής ανασυγκρότησης πρέπει να είναι η στήριξη της μικρομεσαίας και μεσαίας επιχείρησης με θέσπιση κινήτρων που θα αφορούν στη διευκόλυνση της ανάπτυξης τους .
Παράλληλα, χρειάζεται μία «έξυπνη» κλαδική πολιτική ώστε η αντιμετώπιση της κρίσης να μη γίνει με την «άνεση» της «φυσικής επιλογής» των αγορών.
Χωρίς παρεμβάσεις που θα θίγουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο είναι δυνατό να εξασκηθούν πολιτικές που εμμέσως θα διευκολύνουν συγκεκριμένες κλαδικές επιλογές ,όπως η ανάπτυξη δικτύων που θα διευκολύνουν τις εξαγωγές, η ενίσχυση υποδομών σε περιοχές με συγκέντρωση εξαγωγικών βιομηχανικών μονάδων, η ανανέωση της δυναμικής της αγροτικής παραγωγής, η βελτίωση της εκπαίδευσης και κατάρτισης εργαζομένων κλπ.
Όλα αυτά, προϋποθέτουν όμως ηγεσίες με άποψη και αποφασιστικότητα , θεσμούς λειτουργικούς και συγκροτημένους καθώς επίσης και κοινωνία με αυτογνωσία και αλληλεγγύη – κυρίως προς τις επόμενες γενιές Ελλήνων…
