H επιστήμη συνηγορεί ότι οι γυναίκες αγαπούν τα ζώα με διαφορετικό τρόπο από τους άντρες.
Κάποιοι καλοθελητές θα πουν ότι αυτό συμβαίνει επειδή οι γυναίκες έχουν, γενικώς, περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Και θα είναι μια αφελής ανάγνωση, βασισμένη σε μπαγιάτικα στοιχεία. Δεν έχουν. Απλώς οι γυναίκες αγαπούν τα ζώα με διαφορετικό τρόπο από τους άνδρες.Το λέει η επιστήμη.
Υπόψη, αυτή είναι η πιο φρέσκια έρευνα ανάμεσα σε δεκάδες. Δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο περιοδικό Behavioural Processes, με αντικείμενο τις λεπτοφυείς διαφορές ανάμεσα στις σχέσεις ανδρών και γυναικών με τα κατοικίδιά τους, σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς της τετράδας. Και το συμπέρασμά της προσεπικυρώνει όλα όσα εμπειρικά γνωρίζουμε για τα φύλα και τα είδη του ζωικού βασιλείου, στο οποίο ανήκουμε όλοι: γυναίκες, άνδρες, σκυλιά και γάτες.
Οι άνδρες προτιμούν τη φύση του σκύλου. Ο σκύλος είναι ακόλουθος, γίνεται εύκολα πιστός στρατιώτης, είναι περισσότερο «του έξω» και προσφέρει –σχεδόν άνευ όρων– αφοσίωση έναντι ελάχιστης ανταμοιβής. Επίσης, έχει ανάγκη από αυστηρές ιεραρχικές δομές για να λειτουργήσει ως κύτταρο μιας ομάδας. Ο ίδιος ο σκύλος δεν έχει ιδιαίτερο πρόβλημα. Με εξαίρεση κάποιες ευκολίες που έχει ένας άνδρας στην εκπαίδευση λόγω ορμονικού προφίλ (βαθιά φωνή, μεγαλύτερες διαστάσεις, συνήθως αυστηρότερη γλώσσα του σώματος), ένας σκύλος θα ακολουθήσει με την ίδια ευκολία ένα αρσενικό ή ένα θηλυκό αφεντικό. Η γάτα όμως, η γάτα είναι από άλλο ανέκδοτο… Έχει τροποποιήσει τη βιολογική της εξέλιξη πάνω στο πρότυπο της σύζευξης με τη γυναίκα τροφό. Και αυτό συμβαίνει μέσα από χιλιετίες προσαρμογής, από τότε που τα πρώτα σκυλιά εξημερώθηκαν για να ακολουθούν τους άνδρες στο κυνήγι και να εντοπίζουν θηράματα και οι γάτες για να μένουν στο σπίτι και να εξοντώνουν τα τρωκτικά.
Σε μια μελέτη του 2011, μάλιστα, από το Πανεπιστήμιο της Βιέννης διατυπώθηκε η ελεγχόμενη ακόμα θεωρία ότι οι γάτες έμαθαν να νιαουρίζουν με τρόπο που θυμίζει το κλάμα ανθρώπινου βρέφους, γιατί αυτό ενεργοποιεί τα μητρικά ένστικτα των γυναικών, όπως επίσης και ότι προβάδισμα στην εξέλιξη είχαν οι γάτες, με την ικανότητα να ανοίγουν διάπλατα τα μάτια τους, προσομοιώνοντας την ανυπεράσπιστη και αξιολάτρευτη φατσούλα ενός μωρού.
Και επειδή εμείς οι άνθρωποι –γυναίκες και άνδρες– είμαστε εύκολα θύματα της ικεσίας για τρυφερότητα και αγάπη, οι γάτες βρήκαν εύκολα τον δρόμο για την καρδιά των γυναικών, επειδή οι γυναίκες ήταν εκείνες που έμεναν στο σπίτι την περίοδο που οι ρόλοι του προμηθευτή και της τροφού ήταν αυστηρά καθορισμένοι από τη μητέρα φύση.
Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται απελπιστικά σεξιστικά. Μέχρι όμως να εμφανιστεί μια άλλη έρευνα που θα ανατρέπει ή θα προτρέπει σε διαφορετικές ερμηνείες ενός παρατηρημένου φαινομένου, νομίζω ότι πρέπει να εμπιστευτούμε την επιστήμη. Στο κάτω κάτω, το ότι τα κορίτσια προτιμούν τα αιλουροειδή και τα αισθήματα είναι αμοιβαία, δεν υποτιμά ούτε τις γυναίκες ούτε τις γάτες.
